De garderobe van een overleden loved-one transformeren tot een uniek boucherouite wallhanging. Het wegdoen van de kleding van overleden dierbaren presenteert vaak een emotioneel dilemma—vasthouden of loslaten. Deze samenwerking omarmt beiden: het transformeren van de kleding in een design kleed wordt onderdeel van het rouwproces en een voorbeeld van ritualized co-design.
Van nieuw leven naar dood
Toen ik een aantal jaar geleden Nederland verliet om een wereldreis en levensreis tegemoet te gaan met mijn grote liefde, liet ik een van de eerste kleden van Carpet of Life maken. Met mijn toenmalige kleding die voor mij zowel het einde als een nieuw begin representeerde werd bovenstaand prachtige Carpet of Life geweven.
Ik wist toen nog weinig van de zoete ironie van het leven en hoe die mij een paar jaar later weer bij Carpet of Life zou brengen door het overlijden van diezelfde liefde. Zijn dood en de inzichten die dit grote verlies me hebben gegeven, waren de aanzet om het platform DEYJA te beginnen. Maar daarbij ook het idee om met de kleding van een overleden geliefde een gekoesterde herinnering te maken in de vorm van een fantastisch boucherouite kleed of wallhanging. Want net zoals ik, weten nabestaanden vaak niet wat te doen met kleding van een overleden dierbare. Je voelt weerstand bij het idee om bepaalde kledingstukken weg te doen en zou het graag nieuw leven willen geven.
Boucherouite kleden
Ooit de ‘poor man’s carpet’ genoemd omdat het werd gemaakt uit reststof en oude materialen. Vanaf de jaren ’60 zijn de boucherouite tapijten in opkomst gekomen. Wol werd schaarser en met meer afgedankte kleding, door de opkomst van fast-fashion, werd een al eeuwenoude weef techniek opnieuw toegepast. Nu niet meer weg te denken uit het Marokkaanse design beeld. Carpet of Life is een non-profit organisatie opgericht om inkomsten te genereren voor vrouwen die in de schaarste van de Sahara leven en geeft oud textiel nieuw leven. En voor DEYJA nu ingezet als ritualized co-design.
Ritualized co-design
Carpet of Life maakt van de kleding van een overleden loved-one een uniek design object. Niet alleen een mooie en praktische oplossing om nieuw leven te geven aan kleding, maar iets wat we ritualized co-design zouden kunnen noemen: design inzetten als ritueel en onderdeel van een emotioneel proces waar er speciale aandacht gegeven aan het design proces als onderdeel in rouwverwerking. Zo kiest de nabestaanden het visuele design, maken zij het kleuren palette door middel van de kleding, en beginnen het design proces door persoonlijk de kleding een keer door midden te knippen, alvorens het materiaal naar de Sahara wordt gestuurd om te worden geweven tot kleed. Dit markeert de kleding zowel als niet meer bruikbaar bij de douane als de start in de persoonlijke reis in rouw.