In 2018 verloor Elizabeth Gilbert haar beste vriendin en levenspartner. Op Instagram, en andere mediakanalen, inspireert zij ons hoe ze omgaat met dat verlies.
Gilbert's open mind, eerlijke woorden en onbelemmerde visie op leven en dood, voeden bijzondere gewoontes in die bizarre ruimte van rouw en verdriet. Zij creëren de dingen die haar door de dag heen helpen. Wij delen een aantal van haar woorden, daden en en spontane rituelen op de deyja blog, om zo onze eigen open mind en creativiteit uit te nodigen en de dingen te doen die we op onze eigen weg nodig hebben.
Gilbert schrijft op instagram november 2018:
"Ik wil iets met je delen. Dit is een screenshot van de spraakmemo's op mijn telefoon. Wat je hier ziet zijn berichten die ik de afgelopen maanden voor Rayya heb achtergelaten. Dit is een gewoonte dat ik afgelopen voorjaar ben begonnen, omdat ik praten met haar zo erg heb gemist, dat het mij bijna de nek om deed. Ik had het NODIG om met haar te praten. Toen ontdekte ik dat een “berichtje” achterlaten op mijn telefoon me het gevoel geeft dat we met elkaar in communicatie staan. Er is iets aan het feit dat het bericht dat is opgenomen me het gevoel geeft dat het wordt ontvangen."
"Dus zodoende praat ik met haar, lach ik met haar en huil ik met haar. Op deze manier met haar praten geeft me het gevoel dicht bij haar te zijn. Ik heb ook andere gewoontes die Rayya dichterbij brengen. De laatste maanden heb ik bijvoorbeeld elke ochtend gedanst. Ik zeg tegen Rayya: "Jij kiest het liedje!”, dan druk ik op SHUFFLE, en dans op elke muziek ze dan ook kiest. Soms is het AC/DC, soms is het Mozart. Het is altijd perfect. Zo kan ik met haar dansen, en mijn verdriet uit dansen. Ik schrijf haar ook. Als ik haar onvervangbare advies nodig heb, open ik mijn laptop en typ de woorden: "Ik heb je nodig Rayya,' dan laat ik mijn vingers haar antwoorden typen. Ze is er altijd om me te helpen—net zo verstandig en grappig als altijd."
"Het voelt allemaal heel echt. Natuurlijk, zullen de rationele mensen zeggen dat al deze “communicatie” met Rayya NIET echt is—dat het alleen maar binnen mijn verbeelding gebeurt. Waarop ik zeg: "Nou, dan, dank je, Verbeelding." Want als er ooit een omstandigheid in het leven is waarin we de verbeelding nodig hebben, dan is het wel terwijl we rouwen. Nooit heb ik mijn creativiteit meer nodig gehad, dan terwijl ik dit verwoestende verlies hanteer. Ik weiger passief te wachten op tekenen, visioenen of genezing. Ik schaam me niet om mijn eigen genezing te creëren. Ik zal van Rayya en van de Geest eisen wat mijn hart nodig heeft. Ik kan niet leven zonder Rayya, dus dat doe ik dan ook niet: ik trek haar dichterbij. Iedereen die verlies lijdt moedig ik aan: wees creatief. Wees INVENTIEF. Wees vreemd. Vraag om hereniging. Dit is de kunstvorm die ik nu onder de knie heb: De kunst van de eeuwige verbinding. Niets doet er meer toe. Dat kan je ook. De liefde wil dat je je de hand reikt. Je geliefde is VLAKBIJ. Houd hen dichtbij. Creëer, creëer, creëer, creëer.
❤️"
Comments