door Emeline Vogelzang
De dood. Een woord met vele betekenissen. Voor de één een einde, voor de ander een overgang. Wat zegt het jou? Ik zie het als een nieuw begin, een reis terug naar de bron waar het leven ooit zijn oorsprong vond en nu opnieuw zal vinden. Een oneindige cyclus van vorm en bewustzijn. Een mysterie. Voor mij is de dood een inspiratiebron voor het leven. Het schudt me wakker waar ik mezelf verlies in illusies. Het schijnt licht op alles wat er niet toe doet en het opent de weg naar dankbaarheid en immense liefde.
Mijn opa, de eeuwige optimist
Hoe meer ik durf stil te staan bij de dood, hoe meer ik met verwondering het leven kan aanschouwen. En dat heb ik niet van een vreemde — mijn opa was daar een groot voorbeeld van. Hij kon met zoveel liefde naar zijn bloemen in de tuin staren, was de eeuwige optimist en grappenmaker en leefde het leven zoals de Fransen dat graag doen: vol passie. Twee weken voor zijn overlijden was ik bij hem. We dronken wijn op zijn terras, deden ochtendwandelingen in zijn prachtige tuin en gingen uit eten bij zijn favoriete restaurantje om de hoek. Genieten. Ik had bewondering voor zijn onvermoeibare levenslust — zelfs op die leeftijd, met een verleden die niet altijd makkelijk is geweest en een hart die het langzaam begaf. Of hij bang was voor de dood heb ik nooit gevraagd, maar hij eerde het leven en daar was de dood een onvermijdelijk onderdeel van.
Het afscheid
Het afscheid van mijn opa, nu twee maanden geleden, heeft me doen realiseren dat de dood je dichter bij het leven brengt. En dat verlies een opening kan zijn voor diepe verbinding. Zolang ik me kan herinneren ben ik bang geweest voor de dood en tegelijkertijd geïntrigeerd door het mysterieuze en onbekende ervan. Vragen als ‘wat gebeurt er na de dood?’, ‘waar gaat mijn bewustzijn heen, als de geest het lichaam verlaat?’ waren gedachtes waar ik uren over kon filosoferen. De laatste jaren heb ik de dood meer kunnen omarmen, mede door vipassana meditatie en reiki, maar ook door het proces van liefdevol accepteren — leren ok zijn met welke emotie er dan ook is en daar zorg voor dragen. Niet altijd makkelijk, maar wel de sleutel tot vrijheid voor mij. Want wanneer ik pas echt alles durf te zien, ook die diepste angsten die verstopt zitten onder lagen van conditionering, voel ik me werkelijk in verbinding. Met mezelf, met jou, met het leven om me heen. En ontdek ik keer op keer dat achter mijn diepste angsten, juist mijn diepste verlangens liggen. Herkenbaar?
Een inspiratiebron voor het leven
Dus dat de dood me ook nu weer inspireert verbaast me niets. Het plaatst alles in perspectief en laat me weer zien waar het nu werkelijk om gaat. Want eerlijk is eerlijk, hoe vaak laten we ons niet afleiden en maken we dingen belangrijk die helemaal niet zo belangrijk zijn? Ik herinner me nog de dag na het afscheid van mijn opa dat ik op een stoel zat in zijn tuin, de zon op mijn gezicht, en dat ik de blaadjes over de tegels hoorde dansen op het ritme van de wind. Stilte. Dit is het toch? Alles is zo mooi als je het gewoon laat zijn zoals het is en in volle aanwezigheid aanschouwt. Dan kunnen de kleinste dingen je ontroeren, dan kan zelfs de dood je inspireren.
Waar ik dacht dat ik vooral verdrietig zou zijn, heeft het overlijden van mijn opa me juist geopend. En dat was precies wat hij altijd wilde: “als het zover is, treur dan niet, maar proost op het leven.” And so it is. Nu ben ik nieuwsgierig, denk jij wel eens na over de dood? Wat brengt het je? Zou je het meer bespreekbaar willen maken?