Door Oceana Sawyer, End of Life Doula
Als End of Life doula, biedt Oceana Sawyer ondersteunende zorg en compassievolle aanwezigheid aan mensen en hun dierbaren in tijd van ziekte en tijdens het stervensproces. Echter, na haar eigen persoonlijke verlies was ze nieuwsgierig naar haar eigen rouwproces. Vanuit haar unieke sensuele kijk, onderzoekt ze nu nieuwe manieren om het lichaam als voertuig voor de uiting van rouw te gebruiken.
De ontsteking
Door mijn jarenlange ervaring als "sensualist" heb ik een uniek perspectief gekregen op fysiek (lichamelijk) genot als aangeboren genezende kracht. Voor onze doeleinden hier, definieer ik fysiek genot als het vinden van expressie van emotie door het lichaam. Voor mij is het uiten van emoties door het lichaam niet alleen een effectieve manier om de energie van mijn emoties te verwerken, maar het kan ook gewoon heel, heel erg goed aanvoelen. Zoals een lange run na een stressvolle dag op werk of je favoriete jamsessie opzetten en schaamteloos dansen na een intense online call. Het verplaatsen van zware, stilstaande energie door middel van het lichaam kan op het meest diepe niveau een verlichting zijn.
Toen ik vorig jaar ontdekte dat mijn moeder, van wie ik zielsveel hield, binnen een paar maanden zou overlijden, voelde ik een diep verdriet (ook wel bekend als anticiperend verdriet). Door de lens van mijn werk als dood en rouw doula en mijn sensuele perspectief, was ik oprecht nieuwsgierig naar mijn eigen rouwproces. Ik wist namelijk dat haar stervensweg en haar daaropvolgende dood een diepe spirituele opening zou kunnen zijn—als ik bereid was me over te geven aan die grote, gecompliceerde emoties die mijn verdriet omgaven. Emoties zoals droefheid. Angst. Woede. En zelfs liefde. En ik wist dat ik die overgave het beste kon vinden door middel van mijn eigen lichamelijkheid; of liever, via mijn eigen vermogen om met mijn zintuigen aanwezig te zijn, te voelen en te verwerken, met andere woorden, door middel van mijn eigen sensualiteit.
Voor mij was het vanzelfsprekend om de uiting van mijn verdriet via mijn lichaam te vinden. Zwemmen, sensueel genot, wandelingen in de natuur, culinaire avonturen, acupunctuur, lichaamswerk en muziek waren voor mij allemaal bronnen van heling. Daarnaast werkte ik ook met een online rouwtherapeut in de momenten dat ik me klaar voelde om dieper te gaan.
De samenkomst van al deze factoren—mijn toewijding om bewust open te staan voor al mijn ervaringen; mijn sensuele benadering van het proces; de steun van mijn gemeenschap en echtgenoot; en een beetje therapie—stelde me in staat mijn verdriet te ervaren als een ruimtelijke, natuurlijke en rauwe entiteit die in haar meest oprechte en puurste zin gevoeld wilde worden.
Een warme deken
En ja, ik voelde het. Als resultaat van mijn innerlijk en lichamelijk werk ervoer ik een gevoel van bijna zoetheid, een omarming die ik nog kende. Te midden van, en op de bodem van, zelfs mijn meest rauwste momenten, omringde het me als een warme deken. De eerste weken na mijn moeders dood bestonden uit een wervelwind van activiteit en toch ervoer ik ze in slow motion, als een soort tijd buiten de tijd, waarin ik genoeg kon vertragen om echt bij mijn dierbaren zijn en bij mijn eigen ervaring te blijven.
Toen explodeerde het coronavirus, wat snel werd gevolgd door de afrekening en ontwaking van rassenhaat (wat uit mondde in Black Lives Matter). Deze beiden fysiek ingrijpende en gruwelijke omstandigheden brachten verdere verdieping in de ervaring van mijn persoonlijke verdriet. Meditatie en zachte vormen van yoga werkte kalmerend, evenals boeken, podcasts en lichaamsgerichte workshops.
Hoewel de aanval van emoties door de dubbele vloedgolf van COVID-19 en het geweld tegen zwarte mensen voor mij net zo overweldigend was als voor zoveel anderen, voelde ik me toch grotendeels verankerd. Zelfs in de nasleep van de dood van mijn moeder kon ik deze gronding voelen. Grote emoties zoals verontwaardiging, hulpeloosheid en terreur gingen door me heen, zeker. Maar ik wist aanwezig te blijven. Ik was bij hen met heel mijn lichaam, met al mijn energie. En dus, het grootste gedeelte van de tijd, in plaats van me overweldigd te voelen door mijn tranen en mijn interne (en externe) geschreeuw, voelde ik me in staat deze emoties als het ware te berijden. Te surfen.
En op dat moment realiseerde ik me dat het fysieke gevoel van die moeilijke emoties, en onze kracht om daar bij te blijven, het lichaam in haar meest heilige vorm is. Het lichaam op haar wezenlijkst. Op haar echtst. En dus op haar meest plezierigst. Want plezier zoals ik het zie sluit pijn niet uit. Echt plezier is eerder de bewuste, gevoelde integratie van elke emotie in het lichaam—en die emoties omvatten zeer zeker de grote, moeilijke en meest pijnlijke—degenen die we het liefst weg willen duwen.
En hier is het mooie van die integratie: hoe meer pijn je echt bewust kunt voelen en integreren in het lichaam; hoe meer plezier, hoe meer eerbied, hoe meer zaligheid je in staat bent om ook echt bewust te voelen en dus ook in het lichaam te integreren.
Mijn recente ervaringen met verdriet hebben tot een nogal verbluffende conclusie geleid: dat lichaamsgerichte zorg rondom de dood die zeer zeker ook plezier integreert, iemands vermogen tot persoonlijke expansie kan vergroten. Het is een idee dat mijn werk als dood en rouw doula opnieuw definieert.
Het begrip lichaam, gevoel, plezier en dood—en grote ongemakkelijke emoties—gaan op dit moment niet samen in onze samenleving. We isoleren ze van elkaar. En ik denk in ons eigen nadeel. Want ik geloof dat wanneer we een meer holistische, open en minder angstige benadering hebben ten aanzien van de dood; en als we moedig genoeg zijn om de doodservaring, verdriet, en zelfs angst opnieuw voor te durven stellen, we het vermogen krijgen om ons menselijk potentieel voor spirituele ontwikkeling echt te vergroten. En het goede nieuws is: we kunnen dat nu en hier doen, door onze eigen bescheiden—en zeer heilige—lichamen.
Lees ook
- Ons overgeven aan verdriet heeft de kracht om onze diepste wonden te helen
- Podcast: Dag voor dag, Liesbeth Rasker en gewone gesprekken over rouwen en de dood - Repost: Elizabeth Gilbert over praten met onze overleden geliefden