Door Annemiek Dogan die spreekt en leert over rouw.
We vinden het vaak moeilijk om met iemand die rouwt te zijn. Wat zeg je, wat doe je, of wat doe je niet. We weten ons vaak geen houding te geven. Annemiek Dogan spreekt en leert over Rouw. Zij geeft verschillende cursussen omtrent verdriet verwerking. Het is haar missie om het taboe rondom rouw te doorbreken.
Annemiek vertelt:
'Vorige week werd ik gebeld door een vriendin en ze vroeg:
”M’n buurman is vorige maand overleden. Ik vind het zo naar voor mijn buurvrouw, ik heb haar gecondoleerd en bloemen gebracht. Wat kan ik nu nog doen of zeggen? Ik ben hier zo onzeker over dat ik haar het liefste niet tegenkom."
Mijn antwoord was: ”Zeg eens helemaal niets. Ga naar haar toe en luister ipv te praten."
”Oh alleen dat maar?"
”Je geeft haar daarmee het grootste medicijn ter wereld—je tijd, aandacht en luisterend oor bieden is het meest waardevolle ooit."
”Maar wat als ze gaat huilen?”
”Ja dat kan. Rouw is de keerzijde van liefde, hoe meer liefde hoe meer rouw. En daar kunnen tranen van verdriet bijkomen. Een teken dat de emotie wordt geuit. Dat is positief, als de emoties in het lichaam blijven is dit zeer schadelijk. Huilen is net zo normaal als lachen.”
Ze is na ons gesprek naar de buurvrouw gegaan, is bij haar aan tafel gaan zitten en heeft de hele avond naar haar geluisterd die vertelde over haar man, hun 52-jarig huwelijk, de val, de ambulance en de onzekere periode. Over het afscheid, over hun zoon die overleed toen hij 6 jaar oud was, over het verdriet, over de dagen alleen, hoe weinig energie ze heeft en iedere dag naar het graf van haar man en zoon gaat. Over de vakanties, de dieren, de familie. Ze huilde, ze lachte. En m'n vriendin ook. Want juist in tijden van rouw is verbinding maken zo mooi en puur. Vooral als je de moed hebt te luisteren.'